Wie ben jij, Ivo?
Mensen zullen mijn naam vooral kennen door mijn werk als kunstenaar. Ik ben beeldhouwer en schrijver, en won al de publieksprijs voor poëzie. Je kent mijn werk misschien van de dichtbundel ‘Ontdooid’, een project dat ik samen met Dito vzw en Mustafa Kör, de Dichter des Vaderlands deed.
Sinds 1992 ben ik ook rolstoelgebruiker. In ’93 ben ik daarom in de politiek gestapt, waar ik mij 24 jaar lang heb ingezet voor mensen met een handicap. In Limburg heb ik in elke gemeente een adviesraad toegankelijkheid opgezet. Ik hielp in Hasselt ook Inter oprichten, het expertisecentrum in toegankelijkheid en Universal Design.
Momenteel ben ik 77 jaar oud, en is er nog steeds niet voldoende veranderd als het over toegankelijkheid gaat.
Daarom lanceerde je enkele maanden geleden een petitie. Waarover gaat die precies?
Voor mensen met een beperking, tijdelijk of niet, mensen met kinderwagens… blijft de toegankelijkheid van gebouwen in de private sector zorgwekkend. Nochtans werd al 13 jaar geleden een wet gestemd die de toegankelijkheid van gebouwen verplicht.
Het wordt dringend tijd dat die wet meer dan theorie wordt. Horeca, winkels, apotheken, praktijken, kinderdagverblijven… moeten gewoon toegankelijk zijn voor iedereen, of je nu in een rolstoel zit of niet. Toegankelijkheid zorgt ervoor dat mensen volwaardig kunnen deelnemen aan de samenleving. En als de wet er is, waarom wordt die dan niet gevolgd?
Je bent zelf ook rolstoelgebruiker. Je heb waarschijnlijk zelf ook meer dan je deel meegemaakt als het over drempels gaat. Kan je uitleggen waarom toegankelijkheid zo belangrijk is?
Het woord ‘inclusie’ komt van het Latijnse ‘includere’ (insluiten). Als persoon met een beperkte mobiliteit heb je evenveel rechten als een ander. Maar hoe kan je functioneren als je op elk moment in de openbare ruimte drempels tegenkomt? Hoe word je dan ingesloten, in plaats van uitgesloten?
Er zijn veel mensen die door de ontoegankelijke maatschappij in een cocon leven. Ze kunnen geen sociale contacten leggen of deelnemen aan de maatschappij. Dat zorgt voor één grote kettingreactie: mensen kunnen niet gaan werken omdat ze het openbaar vervoer niet kunnen nemen, of moeten thuis blijven om zorgvragende kinderen te ondersteunen die nergens naartoe kunnen. Zo is iedereen slechter af.
Je spreekt op sociale media van een parlementaire vraag. Kan je dat uitleggen?
Ik stelde aan onze Minister van Gelijke Kansen de vraag of hij wil verplichten om de publieke sector toegankelijk te maken. De wet is gestemd, nu is het aan de politiek om dit ook daadwerkelijk af te dwingen. Voorlopig kreeg ik nog geen antwoord.
Sowieso ga ik binnenkort met mijn petitie naar Brussel om een statement te maken. En in Hasselt organiseer ik een monoloog waarbij ik mensen aanmoedig om van mij opnames te maken. Op mijn sociale media kan je makkelijk volgen waar ik mee bezig ben.
Hoe moet het dan wel volgens jou?
Zelf vind ik dat landen als Engeland en Spanje het beter aanpakken. Daar zijn ze verplicht om zaken toegankelijk te maken. En daar levert die verplichting ook iets op, soms met heel inventieve oplossingen.
In Spanje zijn ze heel goed in toegankelijk design. Daar moeten we onze inspiratie halen. Start in de opleidingen van architecten, en zorg ervoor dat mensen in élke sector rekening houden met handicap. Zo gaan we er geraken.
